Heriotzaren gaineko kontrola duenak bizitzaren gainekoa ere badu, ez kontrol makala gainera, eta ze kasualitate heriotza erlijio katolikoaren monopolioa izatea.
Baina, nola kudeatzen ditu bizitza eta heriotza, hil aurrekoa eta batez ere hilketa bera eraila izan den batek?
Ez dago gerrara joan beharrik lutoa dastatzeko, nahiko guda badugu geure artean, ia egunero emakumeak hiltzen gaituzte hiriotako kale bazterretan; genero indarkeria ez baita bikotean hasi eta bukatzen, jaio aurretik hasi eta hil ondoreneraino dirau, indartzen eta sendotzen.
Lutoaren epea laburtu egin da, medikatu egiten da, lokartu, nolabait esatearren, ahalik eta bizkorren tristura gainditzeko eta sentitzea beharrezkoa denari muzin egiteko. Baina guk, guk nahiago dugu hilketa bakoitzaren tristurari mendekua gainjartzea, eta hil aurreko fasea disfrutatzea, inork (norberak norbera salbu) ez hiltzea eta hileta errituala nola izatea edo izatea bera ere norbere erabakia izatea. Zer dago, ba, norberarena gorputza beste?