Bere atzetik jo nuen, instintuz, Artekaletik gora. Esan gura nion gure arteko enkontru hura ez zela menturazkoa batere, beilatokietan ez dakidala egoten, egin dizkidaten opari askotan ni ere sentitu izan naizela oparitua, metro karratu bat lurzoru erosteko aurrezten nabilela, eta beste gauza asko esker onez. Harrezkero konturatu zen norbait segika zuela, eta ibilkera bizkortu zuen, urduri. Esan gura nion Casa tomadako burges beldurtia zirudiela, gera zedila, Toritorena lez konta ziezadala bere bizitza parke batean, egon gintezela kafesne. Momentu hartan Arteka pareko portaletik neska bat irten zela uste dut, ez dakit zer pentsatuko zuen ni inoren atzetik ikusita, baina film batean bezala sentitu nintzen. Korrika hasi eta eskua luzatu nuen momentuan bertan zangotraba egin zidan, ordea.
Lurretik ikusi nuen joaten, eskumara biratu eta Barrenkalerantz, magoa, kronopioa: Julio Cortázar. Ez dakit zergatik bota ninduen, ez dakit zergatik ebaki zidan obsesioa. Ez dakit jausi nintzen ala berriro jausi nintzen. Badakidana da literatura obsesio barik ezin dudala ulertu, eta eskua luzatu zidala lagunkiro.