Globalizazioak muga politikoen ustezko desagerpenera eraman nahi bagaitu ere —harresiak udazkeneko perretxikoak legetxe ernetzen dabiltzan arren—, benetan bereizgarri kulturalak eta herrien berezko tradizio-ezaugarriak dabiltza desagertzen.
Ezin uka daiteke, esaterako, musikan hiruzpalau doinu direla, botere mediatikoen bitartez, edozein etxetresna-elektrikotako bozgorailuetatik irteten direnak —delako melodien eta letren kalitatea epaitzeko batere intentziorik izan gabe—.
Baina globalizazio horren ondorioa oraindik eta muturrekoagoa da, aldeak alde, gure janzkerei begiratzerakoan. Irudipena dut arropa berdinak erabiltzen ditugula Bilbon, Amsterdamen zein Buenos Airesen —barkatuko al dit orokorkeria xume hau Ternua eta Salomon zaleak—.
Eta are erradikalagoa da usainaren kontua. Denok usaindu behar dugu berdintsu eta “ondo”. Higienearen izenean, desodorante zein perfume baten lurrin-usainera lerrokatu nahi gaituzte, garbitasuna gizon-emakume biluzien liraintasunarekiko zorretan balego bezala.
Baina, bueno, zer esango dizuet nik, testu hau idaztean Astore izerditakoa, Levi’s prakak eta, zelan ez, gizonezkoentzako Axe desodorante usaina igartzen zait eta.