Ia egunero bezala, asteazkenean ere goizean goiz ohetik jaiki, telefonoa hartu eta Whatsappeko talde baten jasotako mezua zabaldu nuen. Testu batez lagundutako bideo bat zen, Danel Elezkanorena. Horrela zioen testuak: "Gabon mutilek, kanpotik edo sareetatik enterau aurretik nik gurutzuet esan. Eskerrik asko bide honen parte iziteagaitik". Bukatzeko bi emotikono: besarkada eta bihotz gorria. Lehenengo esaldia irakurrita, berri onen bat izan zitekeela pentsatu nuen hasieran; baina bigarrena leitu eta une batez pentsatu ondoren, agur-mezua izan zitekeela sumatu nuen. Eta hala zen. Bideoak berretsi zuen nire susmoa. Ordura artean, Danelen nondik norakoen jakitun nintzen. Banekien azken hilabeteak medikuz mediku pasatu dituela lesioei konponbidea aurkitzeko helburu itsuarekin. Pilota utzi behar izateko arrisku handia zuela jakinda ere, ezustean hartu ninduen berriak. Bideoko "esku pilota uztera behartuta nagoela jakinarazi nahi dut" mezuak ziztatu zidan barrena, hain zuzen.
Ez naiz inondik inora ere hasiko lesio baten erruz pilota utzi behar izan zuen pilotari baten azaletik idazten. Hark inork baino hobeto daki-eta egoera honi ere nola egin behar dion aurre. Gainera, gertaerak baino min handiagoa eman zidan modu horretan erretiroa Danelek berak hartu behar izanak; hain zuzen, ezagutu ditudan guztien artean, frontoian ordu gehien egin dituen pilotariak, zalantzarik gabe. Edo goizean entrenamendu gogorra eginda, arratsaldean gazteen entsegua ikustera joan eta, jokatzeko grinari eutsi ezinik, bakeroak eta alkandora jantzita izerdi-patsetan etxeratzen zenak.
2016ko irailean idatzi nuen astekari honetarako lehen artikuluan Danel izan zen protagonista. Besteak beste, Asegarcetik Aspera pasatzea erabaki errentagarria izan zitekeela edota bere aita zenari harro sentitzeko motiboak emango zizkiola uste nuela nioen. Bada, aurreikuspena bete-betean asmatu dudala esango nuke. Horra, bestela, kirol ibilbide inbidiagarria jarrera eredugarriz jantzia.
