Eta orduan zeozer desberdina kontatzeko apustua egin dezakezu. Baina zein puntutan izan daiteke orijinala, eta zein puntutan suizidio bat, diozuna ez duelako inork ere irakurriko edo entzungo. Hau da: betiko gaien inguruan hitz egingo dut, pil-pilean dauden gaietan sartuko naiz, ala kontatu bako istorio bat kontatuko dut? Beharbada, hautu bat edo beste egin, orrialde zuri hori betetzen zoazen bitartean galderak egiten dizkiozu zeure buruari: merezi du edukiak espazio hau? Benetan nabil zeozer desberdina eta gura dudana kontatzen?
Testu bat idazten duzun aldi bakoitzean galdera sorta batek inguratzen zaitu, eta benetan merezi duela uste eta sinisten duzun arte ezinegona sentitzen duzu. Inguruko batek entzun edo irakurtzen bazaitu eta bere onespena ematen badizu, hartu duzun lana justifikatutzat hartzen duzu.
Gerta daiteke, baina, ezintasunak gain hartzea. Ezinezkoa zaigu ustez, kazetariak gara, gure egin beharra idaztea da, kontatzea. Baina gure lanabesa berba da, batzuetan aurkitu ezin dugun hori. Ez da gertatzen erredakziora heldu eta berbak hor egotea. Etxetik ekar ditzakegu batzuetan, beste batzuetan kajoi eta paper artean aurki ditzakegu; eta beste batzuetan ez daude, beste barik.
Okinak ogia atera behar duen legez, kazetariak testua atera behar, nola edo hala. Batzuetan zurian entregatzea gustatuko litzaidake, ikasi barik joandako azterketa batean egongo banintz lez. Baina azkenerako orria bete duzu, eguneko jarduna beteta, bihar beste egun bat. Kuriosoa da: beti amaitzen duzu eguna biharkoan gaur etorri ez zaizuna kontatzeko esperantzarekin. Bihar ere labea eta orea izango ditugu. Orri zuria ere bai.