Arnasestuka iritsi da etxeko atarte ingurura, blai. Pultsometroari begiratu dio datu pozgarriak erakutsiko dizkiolakoan; tira. Hustu egin da, bukatu egin da ihesaldi obsesiboa; zeraman zama astunetik libre sentitu da orain, bere mundu txikian diren buru-hauste behinenak, isuritako izerdiaz batera ezabatu izan balira bezala. Gorputzari emandako astindutik bere onera itzuli denean, ordenagailuko aplikazioan konektatu du neurgailua korrikaldiaren grafikoak ikusi eta aztertzeko. Kontxo!, indarrean nabil, bere artean. Mugikor keinukariak alabaren andereñoarekin batzarra zuela gogorarazi dio; pena ezin joan izana.
Hotz dago, iluntzeak dakarrena. PFCdun elastiko termikoa eta mailak jantzi ditu, markadun zapatilak lotu eta badoa. Astiro hasi da, gaur entzun eta irakurritako batzuk mamurtzeko izaten da eguneko tarte hau. Bakarrik egoteko ere bai. Ihesi ez ete dabilen, auzoko eta inguruko arazoekiko ardura gutxi izatea ezkutatzeko edo beraietatik aldentzeko. Izerdiaren bustia sentitu orduko, hasi da hausnarrean. Lehen kilometroa bete duela diotso pantailatxoak; eguneko txio zirraragarrienek belarriak zulatzen dizkiote, eta une batez, pentsatu du benetan doala ihesean, gero eta azkarrago, gero eta urrunago. Erritmoa bizitu du, eskumuturreko monitoreak ez dio berri onik eman, bihotz taupadak ohi baino arinago ari zaizkio burutapen bakoitzaren eraginpean.
ANBOTOKIDE izatea gure komunitatearen parte izatea da, euskararen erabilera sustatzea eta herrigintzaren aktibazioan pausoak ematea.
EGIN ZAITEZ KIDE!
EGIN ZAITEZ KIDE!