Konplexurik barik irten naiz etxetik, baina, bizikleta gainera igo orduko, entzun behar izan dut inguruko gizon berdin zaleren baten marmarra: “zergatik ezin dugu zuekin joan? Ni ere parekidetasunaren aldekoa naiz. Gero, emakumeok herentzian jasotako diskriminazioaz kexatuko zarete…”. Betiko leloaren betiko leloa!
Okurritzen zait berdintasunaren bide horretan badela egiteko beste modurik, badirela hainbat bide, eta egungo maskulinitate eredu hegemonikoa eraldatu, irauli edo baztertzea izan daitekeela bat. Emozioak identifikatu eta adieraztea, zaintza-lanen erantzukizuna hartzea, edota sexualitateak esploratzeko prest egoteaz haratago, genero-sistema desorekatuan gizon izate hutsagatik jendarteak esleituriko rolak aztertu eta zalantzan jartzea; pribilegioak, estatusa, ospea, boterea… identifikatu, onartu, eta horiei uko egitea.
Bizikleta gainera igotzeko konfiantza gureganatzea bezain garrantzitsua delako, txalorik espero gabe, podiumeko lehen postuetatik jaisteko gai izatea. Horrela, agian, egunen batean, tropel berean elkartuko gara.