Urgentea da bapatean biharko utzitako dena. Faltan sumatzen duzunari deitzea. Gustura sentiarazten zaituztenez inguratzea. Ezagutu nahiko zenukeenari ate bat irekitzea. Edo leiho bat. Balkoi bat, lore eta guzti. Hondartzan biluzik pasa duzun egun bakoitzean buruko marasma-habiak nola askatu diren oroitzea. Masailezurra estutu gabe lokartzea. Bizkar-uzkur baino lepo-tente bizitzea. Zaren bezala. Hori nahikoa delako segurtasuna jantzita. “Zelan” galderaren aurrean “ez ondo” edo “ez dakit” erantzuten hastea, “aldatzen” zaudelako. Baikortasun dogmatiko batez esnatzea. Begietara begiratzen duen jendea. Mosuak. Besarkadak. Intimitate erradikala, konplexu gabea, naturala. Egunsentiak mendian, lotsagorritzeko iluntzeak eta lagunak. Herri galduak, plater goxoak eta ezezagunak. Udako kantua buklean. Edo deitu maitasuna.
Urgentea da bapatean uda balitz bezala bizitzea.
Ez (d)uda.