Kontziliazioa

Erabiltzailearen aurpegia Julen Orbegozo 2016ko mai. 13a, 08:30

Durangoko kaleetan, eskoletan eta jolas parkeetan gero eta aitite-amama gehiago ikusten ditut, haurren zaintza lanetan. Ikusmen selektiboa deitzen dioten hori izango da. Izan ere, gure kasuan ere aitite eta amamari eskertu behar diegu semearen zaintzaren zati handi bat euren gain hartu izana.

Omenaldi bat merezi dute. Gure inguruko jubilatuek rol berriak eurenganatzen ari dira, ez bakarrik arlo honetan. Gero eta pertsona nagusi gehiago ikusten da ume eta besteen zaintzan, lan altruistak egiten, mugimendu sozialetan militatzen… Gizartearen zutabeetako bat direla esango nuke, okertzeko beldur handirik gabe.

Jendarte honen “keriak” izango dira, baina kontziliaziorik ez da existitzen. Familia eta lana ez dago kontziliatzerik, bata edo bestearen artean aukeratu behar dugu. Egia da, bai, bi arloak ahalik eta hoberen kudeatzen saiatzen garela, baina kontziliazioaren ideia sistemak jarri digun mauka da. Kontziliatzeko ustezko abantaila batzuk eskaintzen dizkigute, baina pribilegio gisa hartzen dira, ez eskubide moduan.

Errealitatea da bizi garen sistema honetan produzitzeko adinean gaudenok sekulako presioak ditugula sistemaren errota lan produktiboarekin elikatzeko. Bizitzeko lan egin behar da, eta sozialki onartuak izateko ere bai. Bikote batean, familia zaintzeko lana utzi duen bikotekide bat nekez ezagutuko dugu, “rara avisen” bat egongo da, baina gehienetan errezeloz ikusia. Bada, eskerrak sistemaren “keriak” gainditzeko aitite eta amamen laguntza dugula. Bejondeiela!

ANBOTOKIDE izatea gure komunitatearen parte izatea da, euskararen erabilera sustatzea eta herrigintzaren aktibazioan pausoak ematea.


EGIN ZAITEZ KIDE!