Izaretan ondo bilduta egon ohi dira itzal txiki eta uzkurrak, larrosak bezala zimelduta. Han, bizitza oso bat atzekoz aurrera doan tokian, azken guda agonikoan. Argi txiki bat eta gu siluetak, ohe ertzera makurtzen. Gertukoenak urduri eta ardurak janda, birritan-edo aipatzen dute zenbat denbora daraman ezer jan gabe. Eta han sortzen da isiltasun bat ezer entzuten lagatzen ez duena, handiegia den gaitz bati begira jartzen baikara denok. Eta gaixoa ahazten dugu maiz.
Beldurtu egiten dituzte gure erantzunek eta gu euron galderek, baina lan handiena geuk daukagu hor egiteko: barneratuago daukagu mina gaixo terminaletan gosea edo egarria baino. Hilaurren dagoenari onurarik eragin ez eta gainera kalte egin diezaioketen prozedura pila bat egiten zaizkio oraindik. Igual izango da senideok, eta oro har herrialde garatuetako gizakiok, ez dugulako sinistu nahi gure garapenak ez gaituela heriotzaz libratuko. Baina nonbaitetik hasi beharko dugu, ezta? Sendatu agian ez dugu sendatuko, baina zaintzea beti da posible: presentziak edozein zundak baino gehiago asetzen du. Eta halakoak bai, akordatzeko modukoak dira.