Begiak ixten baditut, sukaldean jesarrita ikusi dezaket aitona, mahaiburu. Plateraren alboan ditu ogi zatia eta ardo pixka bat duen edalontzia. Koadrozko oihal berdea, ogi-apurrez betea. Kontatu zigun behin, letagin handiko autoestopista bat hartu zuela; sagardo botilak konpartitu zituzten, eta sekretuak gorde zizkioten elkarri. Erleen itzultzaile gisa aritu ohi zen, guri hauen solasaldien berri emateko. Eta lo zegoela, indioenak eta bakeroenak abesten zizkigun.
Nik isilik entzuten nion.
“Ikasiko duzu zuk ere ilargiaren hizkuntza”.
Aitona korrika zihoan amildegira, iskin egin eta itzultzen zen, suaren gainetik jauzi egiteko.
Ilargiaren hizkuntza bihotzarena zela uste nuen.
Sasoi batean, ilargiaren konpainia baino ez nuen izan, eta orduan ikasi nuen bere hizkuntza. Saiatuz, lortu nuen. Behin, ordu luzeetako berriketaren ondoren, ilargiak aitortu zidan mundua guk eraikitzen dugun bezalakoa dela. Eta horrela ohartu nintzen, ilargiarena adimenaren hizkuntza zela, ez bihotzarena.
Erleei ezer ulertu gabe jarraitzen dut, ez naiz inoiz ondo moldatu beraiekin. Sua irakurtzeko abilezia, ordea, nahikoa garatu dut urteekin. Eta erraien berba ere, ulertu dut urteekin.
Maiz, ilargiaz maitemintzen naiz.