Azkenaldian, baina, fenomeno bitxi batek bestelakorik pentsatzera garamatza. Kontua da mugikorrak gure egunerokoan txertatu genituenetik “hemen” edo “han” adierazleek beste zentzu bat hartzen ote dabiltzan zalantzan gaudela. Dagoeneko ohitu gara edozein emanaldi ikustera goazenean telefonoak amatatzera, baina, zintzoak izanda, ia inortxok ere ez du/dugu amatatzen, gehienek bozgorailua jaitsi eta “bibrazio” moduan jartzen dute/dugu, “hor” kanpoan gertatzen den hori unean bertan bizitzea ezinbestekoa balitz bezala, lagunen arteko azken WhatsAppa galtzea baino okerragorik egongo ez balitz bezala. Eta, hala, arrunt ere bihurtu da, edozein emanalditan, antzokiaren iluntasunean poltsa edota poltsikoetan ipurtargi dardartiak ikustea… eta entzutea! Tartean, xuxurlaka, “ezin dot hitz egin… teatroan nago”, esaten duenik ere bai.
Proposamen bat, oparitu diezaiegun geure buruei (eta ingurukoei) antzerkiaren magiarekin ordu eta erdiz bidaiatzeko aukera. Hemengoari hangoari baino garrantzi handiago eman diezaiogun; izan ere, hemen baikaude (90 minutuz bada ere).