Orduan, sintzerizida baten inbasio eta atentatuen beldurrez (inoiz ez da jakiten noiz) muga guztiak itxi zituen (eta «Frantziako poliziak Hendaiako Euskotren geltokian ehunka migratzaile atzeman ondoren, herrialdetik kanporatu ditu legearen gainetik»). Bartzelonako galtzada-harri bat baino gogorragoa da asmatu dugun patua. Baina etzi, epe laburrerako proiektuak trukatu aurretik, herri-galdeketa batean baiezkoa ala ezezkoa bozkatzera deituta gaude bizilagunak: “Ohartzen al gara zerbait eraikitzen dugun bakoitzean zenbat argi kentzen diogun geure buruari?”. Eguneroko bizitza ikatza bezalako labezomorroak isurtzen hasi zenetik, etengabe akordatzen naiz oraindik bisitatu gabeko hiriburuetako zeru argitsu eta hondartza luzeez. Eta Laboaren Lili Bat abestiaren kumbia bertsioa asmatu behar izan genuen lagun artean Egiptoko zazpi izurriteen edizio ugaldu eta korrejitua susmatuz. Baina hau ez da produktora txiki europear batek ekoitzitako pelikula bat, eta, gainera, oraindik ez da udaberria iritsi. Azken kantu bat aukeratzeko eskatu zidan, dantzatzeko edo ordutik aurrera norberak bakarrik minez ospatzeko, auskalo. La Jodedera taldearen Bihotz Isila abestia, ikasi eta momentua bizitzeko deia, erritmo kubatarrarekin. Nik dantzan jarraituko dut behintzat!
Ez dakit hil nahi ote zuen edo akaso ez-bizi soilik. Azken kantu bat eskatu zidan (mozkorrak aske utzitako mamua, grina mutuen errekan itotzen utzi beharrean) eta orain oinak hotz ditut, baina ez nago hilik.
ANBOTOKIDE izatea gure komunitatearen parte izatea da, euskararen erabilera sustatzea eta herrigintzaren aktibazioan pausoak ematea.
EGIN ZAITEZ KIDE!
EGIN ZAITEZ KIDE!