Donostiako Zinemaldia hasi aurretik, antolakuntzakoek harro iragarri zuten 38 euskal ekoizpen proiektatuko zirela, eta euskal zinema inoiz baino indartsuago dagoela. Bada, bai, harro egoteko moduan gaude, euskaraz eta euskaratik ekoiztutako pelikulak gero eta gehiago dira; nazioarteko jaialdietan parte hartu, eta sariak irabazteko moduan ageri dira zerrendetan. Baina, mesedez, arren, otoi, ez deitu euskal zinea Euskal Herrian ekoizten den produkzio guztiari, zeren eta bertoko pizgarri fiskalek zerikusi handia dute euskal zinea izeneko horretan. Bestela, gu geu biziko gara pelikula batean, non zifrek eta sailkapenek errealitatea fikzio bihurtuko duten. Ez gaitezen geure burua engainatzen ibili, eta gozatu benetako labela ematen digunarekin: Zinema euskaraz!
Egun hauetan, Durangaldeko zinema aretoetako karteldegia begiratzen aritu naiz, eta Maspalomas, Karmele, Jone, batzuetan eta Los domingos filmak egon dira edo egongo dira ikusgai. Lehen hirurak euskarazko pelikulak dira, euskaraz entzungo ditugu, gaztelaniazko azpitituluekin. Laugarren filma-lanak, ostera, dozena erdi izen euskaldun, lau agur eta kantu bat baino ez ditu euskal-osagai. Eta laurak aurkeztu dira izen labeldun pean: “euskal zinea”.
ANBOTOKIDE izatea gure komunitatearen parte izatea da, euskararen erabilera sustatzea eta herrigintzaren aktibazioan pausoak ematea.
EGIN ZAITEZ KIDE!
EGIN ZAITEZ KIDE!