Habana zaharreko taberna batean geunden, iazko otsaileko arrasti bero batez, Havana Fresh koktelarekin freskatu guran. Tertulian ari ginen, lasai. Halako batean, gizon kubatar bat hurreratu zitzaigun, euli baten eran, besoekin keinu arraroak eginez. “Kaixo, Rogelio Marcelo Garcia naiz, boxeolaria, 1992ko Bartzelonako olinpiadetan urrezko domina irabazi zuena”. Kontxo, eminentzia bat geneukan parean. Urteekin zimurtua eta argaldua, nonbait. Bere batailak kontatzen ibili zen tarte dibertigarri batez; esaldiak ezustean jaurtitzen zituen, crochetaren antzera. “Hermanos, wikipedian agertzen naiz, begira ezazue han, sinesten ez badidazue”, ohartarazi gintuen tabernatik ateratzen ari ginela. Beste turista batzuekin argazkiak ateratzen laga genuen Rogelio Marcelo Garcia famatua.
Ostatura heltzean, gutako bat wikipedian sartu zen, mesfidati; kubatarren bizimodua hain baita lausoa, ya tu sabes. Eta, hara! Rogelio Marcelo Garcia benetakoa zen, bai, 1992ko olinpiadetan txapeldun izan zen minieuli pisuan. Ez sinestekoa! Baina, ilusio zaputza gurea, argazkia ikusi genuenean. Tabernako lagunak ez zuen egiazko boxeolariaren antzik, ezta hurrik eman ere. A zelako barreak geure artean.
Dena dela, paper hura hainbestetan antzezturik, azkenerako sinistu egin zuela esango nuke. Eta nor gara gu inori nor den esateko?
Gaur Kandelario, laster ditugu inauteriak. Beste norbait izan guran mozorrotuko gara. Nik, akaso, Rogelio Marcelo Garcia naizela esango dut, boxeolari kubatar handia.
