Etxean ez dugu telebista-antenarik eta gutxitan topatzen gara ohiko kanaletako edukiekin. Gutxitan haur askok buruz dakizkiten iragarkiekin. Ordea, limurtu gura zaituena kosta ahala kosta iristen da zugana, eta han topatu ginen pisukidea eta biok zazpi minutuz ikasturte hasierako iragarki zaparradarekin. Gehienek “opor osteko depresioa” deritzona zerabilten, eta, gu, pantailaren beste aldean sasi-koadro kliniko hori irensten, barruraino.
Hilabete bat da lanera bueltatu naizela, kostata, pasa dut sindromea. Guztia patologiko bihurtzea gustuko dugu, baina berez, oporrak bukatu eta lanera itzultzeak sortzen dizkigun amorrazio eta oztopoak definitzen baino ez gabiltza. Kasu honetan, ez al da sindromea erantzun osasuntsu bat? Lanera itzuli denak eman dezakeen erantzunik osasuntsuena?
Norbaitek lanera itzuli nahi badu, arazo bat daukan seinale da niretzat. Opor ostean, lana eta ardurak ezin dira gure bizitzaren oinarri bilakatu; garrantzitsua da gure gozamenerako gune eta tarteak aurkitzea. Izan ere, urte berri batek baino asmo gehiago dakartza ikasturte berriak nahiz eta aurreko aldiko erronka berdinekin abiatzen garen maiz.