[IRITZIA]: "Hiritarren partaidetza: diskurtsoaren eta errealitatean arteko tentsioa"

Azken urteotan, hiritarren partaidetza politikaren eremu publikoan errotu den kontzeptua da, diskurtsoetan etengabe agertzen dena eta, sarritan, praktikan aplikatzean huts egiten duena. Horrela gertatu da EAJ, PSE-EE eta PPk onartutako Bizipark proiektuaren kasuan: herritarrei galdetu eta ekarpenak jaso arren, bai auzotarren bai oposizioko taldeen proposamenak sistematikoki baztertu dira.

Horrek erakusten du partaidetzaren erabilera instrumentalizatu bat, non prozesuak gehienbat zilegitasun politikoa lortzeko erabiltzen diren, eta ez benetako politika publikoak modu partekatuan eraikitzeko. Fenomeno horri “partaidetza kosmetikoa” deitu dakioke: prozedurak betetzen dira eta entzute-irudia eskaintzen da, baina erabakiak aurrez hartuta daude.

Kalean alkohola kontsumitzearen inguruko eztabaida argigarria da bi ikuspegi kontrajarri azaltzeko: alde batetik, EAJ eta PSE-EEren gobernuak zigorraren eta diru-bilketaren logikaren alde egiten du; bestetik, Herriaren Eskubidea/Independenteak prebentzioan eta hezkuntzan oinarritutako estrategia proposatzen du. Gobernuaren proposamena neurri erraz eta azkarra bada ere, ez dio arazoaren erroari heltzen; hezkuntza eta prebentzioa, berriz, konplexuagoak eta epe laburrean errentagarriagoak ez izan arren, iraunkorragoak eta bidezkoagoak dira sozialki.

Bi jarreren arteko aldea ez da soilik teknikoa, baizik eta sakoneko ikuspegi filosofiko bati dagokio: nolako hiri-eredua nahi dugu? Zigorretan oinarritutakoa, ala komunitatea sendotzen duena? Udalaren funtzioa debekuak kudeatzea izan behar al du, edo herritarrekin batera hiri-proiektu partekatuak eraikitzea?

Benetako hiritarren partaidetzak ezin du galdeketan soilik geratu. Baldintza da herritarren ekarpenak kontuan hartzeko eta, beharrezkoa denean, iritzia aldatzeko prest egotea. Horrelako baldintzetan soilik bihurtuko da tokiko demokrazia elkarrizketa erreala, eta ez itxurazko partaidetzan oinarritutako bakarrizketa.