Udazkenean, Durangoko Azoka gerturatzen doan heinean, euskarazko lanak argia ikusten hasten dira urtero, bertako stand-etan ikusgarri ipintzeko asmotan. Ez dago esan beharrik saltzeko hau dela lekurik aproposena Euskal Herrian, eta horrek eztabaida ugari ekartzen du urtero jendarte zabalera. Euskal kulturaren kontsumoa egun horietara mugatzen dela eta urte osoan apenas irakurri, entzun edota gozatzen ditugula euskarazko sorkuntzak diote askok. Hiruzpalau egun horietan poesia eta saiakera liburu potoloak, distortsioz beteriko inork ulertzen ez dituen taldeen biniloak eta duela 30 urteko talde kutunaren kaseteak —hura bai musika eta ez gaur egungoa!— erosi eta urte osoan zehar etxeko apalean —ikusten diren leku batean, hori bai— hautsa hartzen izaten ditugula dio askok, eta badira hori baieztatzen duten estatistikak ere. Postureo hitza behin eta berriro errepikatzen da, jendeak intelektual itxura eman nahiko balu bezala, egunerokotasunean euskarazko liburuak irakurri, antzerkiak ikusi eta musika entzun baino telebista ikustea nahiago duenean.