Martxoa iritsi da, eta atzeratu zaigun negua ederto ari da bere zorrak ordaintzen azken egun hauetan. Ostiral honek badu zigilu edo marka berezi bat, 11M. Honelakoetan denok, sikiera, istant batean, egun horretan duela hamabi urte non geunden eta goiz hartako albisteak zelan batu genituen ekartzen dugu gogora. Inoiz, inon ez bezala, gertaera bat zuzenean nola manipulatu daitekeen bizi izan genuen. Esandakoak esanda ere, inor ez zuten kaleratu, kartzelaratu, ezta epaitu ere. Gezurra badirudi ere, boterea berreskuratu zuten handik gutxira. Martxoaren 3ko gertakariekin bezala, inpunitatea, euren kodigo genetikoan txertatuta dagoela dirudi, eta “patente de Corso” horrekin jarraitzen dute oraindik ere. Non daude “casta” honen mugak? Edo Erdi Aroan bezala, herri xumeak ez dituen pribilegioak al dituzte?
Peruko iparraldean, Zorritosen nengoen ni. Albistearen oihartzunak erraz gurutzatu zituen itsasoa eta kontinentea, eta bertako herritar batek gogor astindu zuen nire kanpin-denda berria emateko. Ezetz esaten nion, begiak begi zuloetatik irtenda, ezinezkoa zela Euskal Herriaren askatasunaren izenean horrelako ekintza bat egitea, eta berak CNN telebista-kanala horren berri ematen ari zela erantzun zidan, herriko tabernako telebista ikusteko gonbita eginez. Herrira heldu orduko, eta kontuan hartuta bi kontinenteen artean sei orduko aldea dagoela, hedabideek beste hipotesi batzuk mahaigaineratu zituzten, eta herritarrak beste era batean begiratu zidan, nire lasaitasunerako. Hamabi urte pasatu dira Zorritosen ustekabean esnatu nindutela, eta, zoritxarrez, berberek jarraitzen dute agintzen.
