Biharamunean, lasterketa egunean, hego haizeak laztandu zituen gure berna, beso eta aurpegi irribarretsuak irteera gunean, baina mendian gora kilometroak egin ahala, laster egin zuen behera tenperaturak, (bezperan baino hogeitaka gradu gutxiago), eta gure aurpegiek ez zuten irteerako poza islatzen. Zegamako bezperako bero itogarritik edurra egiteko moduko hotzera pasatu ginen Aizkorriko tontorrean.
Astinaldi ederra hartzen du gorputzak Zegamako maratoian, eta zer esanik ez halako eguraldi makurra eginez gero. Inoiz edur artean ere egin ditugu ibilbideko tarte batzuk, maiatzean ere badaki-eta edurra egiten, baina domekako maratoia infernu bilakatu zen korrikalariontzat. Aratzeko txingorraldia, gailurreriako haize fin eta hotza (arnasa mozteko modukoa), hezurretaraino bustita…
Ez zen marka ona egiteko eguna. Helburua helmugara iristea zen, osorik. Antolakuntzakoek ere bazekiten, eta Aizkorriko tontorrean zira janzteko eskatzen ziguten, jakinda ordurako zenbatek utzi behar izan zuten lasterketa hipotermiak jota. Zira baino lagungarriagoak egin zitzaizkidan jendearen animoa eta berotasuna, eta Alluitz eta Ametz semeekin helmugaratzea.